Eg har sidan den første Batman-filmen syntes at Tim Burton sine filmar har vore interessante. Dei formidlar ei spesiell stemning som er litt meir dyster og jordnær, om ein kan kalla det det.  Historia som han prøver å fortelje blir litt meir interessante enn ein standard Hollywood-produksjon, pakka inn i bomull og politisk korrekt uttrykk. Kombinasjonen Tim Burton og Johnny Depp i t.d. Edvard Saksehånd er uslåeleg. Det var lite tvil om at eg skulle sjå deira siste samarbeid: Sweeny Todd. No har eg ikkje så mykje kjennskap til musikalar, men eg hadde historia i svært grove trekk. Det byrjar bra med at Benjamin Barker aka Sweeny Todd returnerer til London etter 15 år i fangenskap. Uskuldig dømt av dommar Turpin som var interessert i kona hans. Han er oppsett på å få si hemn over dommer Turpin.

Sweeny Todd opnar barbersalong i sine gamle lokalar. Han skjer halsen av ein som gjenkjenner han og vil drive utpressing av han. Ho Sweeney leiger lokala av driv eit heller miserabelt kjøttpaibakeri. Omsetninga er stilleståande. Det endrar seg når ho finn på at ho kan bruke kjøttet til drapsoffera til Sweeny Todd. Forretninga blomstrar. Sweeny Todd riggar stolen sin og ordnar til ein fallem slik at han kan velte dei han har kutta strupen på ned ei gamal pipe slik at dei hamnar i kjellaren for partering og maling til kjøttdeig. På dette punktet startar blodbadet. Uskuldig etter uskuldig får kutta strupen. Det har ingen ting med hemna å gjere. Personane har ingen nærståande som vil etterlyse dei. Musikalmusikk og song samtidig som blodet sprutar frå offer etter offer i stolen til Sweeny Todd gjer det heile grotesk og makabert. Det er som natt og dag eller eld og vatn og passar ikkje i det heile. Historia endar med at Sweeny Todd får si hemn og tek livet av alle kjente personar som har kome han nær. Dommar Turpin, assistenten, den tidlegare kona hans som er tiggarkjerring, husverten sin som han kastar i omnen før han sjølv får strupen kutta av fattigbarnet, som husverten har teke inn.

Fiffen vil hevde at stykket gjer seg betre på teaterscena, men eg må sei at då har dei fått servert ei forestilling som til dei grader er pakka inn i bomull. Eg kan ikkje skjøne kva som er så stort med eit slikt stykke. Kombinasjonen historia saman med mjuk musikal-musikk er grelt, ja nærast motbydeleg. Sweeny Todd får John Rambo til å bli ein søndagstur i skogen. Eg vil ikkje høyre eit pip om voldsfilmar frå fiffen. Sweeny Todd er den blodigaste filmen og grellaste musikalen sidan eg såg From Dusk til Dawn og ein splatter-(blodsprut)film, som eg ikkje hugsar namnet på, tilbake på tidleg 1990-tal.

Eg er sikker på at ein eller anna plass sit han/dei som står bak musikalen og peikar nase til fiffen.