For halvanna år sidan var eg innom det å strøyme kontra å kjøpe musikk. I løpet av tida som har gått har eg abonnert på beat.no, og no Spotify. Eg skifta fordi vi er fleire enn 3 i familien, som var grensa til beat.no når eg skifta. Spotify gir meg dobbelt så mange.

Når eg vil høyre på ein artist, vil eg gjerne høyre frå artisten sin komplette katalog. Artistar utviklar og prøver i ulike retningar og det er interessant å høyre variasjonar. Når ikkje samlinga på strøymetenesta er komplett, misser eg totalbilete av artisten. Spesielt leit er det om epoken eg meiner artisten gav ut den beste musikken ikkje er der.

I bilete over ser de eit eksempel for gruppa Dio som var leia av Ronnie James Dio. Til venstre ser du albuma tilgjengeleg hjå Spotify, til høgre tilgjengelege hjå beat.no. Det er ein del live og samleplater der, men la oss konsentrere oss om studioalbum. Dei fire siste studioalbuma til gruppa Dio er ikkje der:

1. Angry Machines (1996)
2. Magica (2000)
3. Killing the Dragon (2002)
4. Master of the Moon (2004)

I tillegg vil du ikkje finna studioalbumet Heaven & Hell med tittelen The Devil You Know (2009). For oss som abonnerer på beat.no, Spotify eller Wimp/Tidal må desse fem albuma kjøpast for at vi skal få høyrt dei. Det er synd vi går glipp av mykje god musikk. Dio er ikkje den einaste artisten/gruppa vi berre får servert utdrag frå på støymetenestene.

Eg avsluttar med den beste låta frå albumet:

The consequence of the conscience
Is that you’ll be left somewhere
Swinging in the air