Har sidan barndomen vore fan av Star Wars og måtte naturlegvis ta meg ein tur før jul 2015 på Star Wars – The Force Awakens. Eg går sjeldan på kino no og dette var den aller første gongen eg såg film i 3D. Eg fekk stadfesta mine mistankar om at 3D er meir gimmikk enn noko som tilfører filmopplevinga noko vesentleg.
Objekt oppleves å vere framfor eller bak kvarandre. Problemet ser ein lettast når det vert panorert anten forbi eller skrått langs/forbi objekta. Dei ulike objekta får ei kunstig framtoning. Det er som om det er flate figurara i bilete, nett som pappfigurar, sjølv om dei rører på seg. Ein får ikkje djupn på det einskilde objektet. For meg blei det unaturleg i forhold til korleis ein opplever verda rundt seg. Det blir som då eg såg på bilete i stereoskop på 70-talet. Eg har lest om folk som dukkar og bøyger seg vekk under filmar i 3D, men eg opplevde aldri trongen for å gjere det.
Eg kjem ikkje til å prioritere filmversjonar i 3D når eg skal på kino neste gong.
