Når Google Music vart opna for opplasting av musikk, la eg inn musikken min. Alt eg hadde vart lasta opp opp og konvertert. Eg var klar over at kvar opplasting ville bli erstatta med Google sin butikkversjon av fila i 320 kbit MP3. Det var greitt for meg, men då hadde eg tilgang til musikken min frå ein stad.

Det er mogleg eg kan definerast som ein musikkkjennar. Våren 2015 hadde Tidal/Wimp ein test om ein kunne høyre skilnaden på ukomprimert (CD-kvalitet) og ordinær straumekvalitet. Berre med hovudtelefonutgongen på ein Lenovo  Thinkpad X230 med Sennheiser PX250 hovudetelefonar greidde eg å få fullt hus, sjølv om eg stussa på eit par sangar. I dag blir det lagt til så mykje effektar at ein må lytte godt for å finne skilnaden, men det gjekk vegen.

Ein av mine favorittartistar er Elvis Presley og RCA gav ut på midten av 1990-talet «The Essential 70s Masters». Eg har høyrt dei gjentekne gonger på CDane og overført til mine MP3-spelarar. Dei siste månadane, avspelt via Google Music, har eg reagert på at songar som «Patch It Up» har høyrt annleis ut enn det eg har vore van med. Songen har vore mistenkjeleg spinkel og eg meiner at han overstyrer i dei kraftigaste partia. Ein liten sjekk syner at Google Music manglar halvparten av spora på den første CDen av «The Essential 70s Masters». Eg trur at det kan forklare at den «Patch It Up» eg får servert frå Google Music er henta frå ei anna samling av langt dårlegare kvalitet.