Eg har ein svært variert musikksmak. Han varierer alt frå Elvis Presley til Slayer og tilbake til Paganini, Beethoven og Strauss. Det er ein plass eg dreg ei absolutt line og det er med musikk med «growling«. Sjølve musikken kan vere etter min smak, men med ein gong det som vert kalla vokalist opnar kjeften er det ein «show stopper». Ikkje f**n om eg høyrer på nokon som treng ein halv palle med Fisherman’s Friend for å kunne synge.

La meg ta dykk tilbake til 80-talet. På denne tida hadde eg teke meg vidare frå Elvis Presley. Eg lytta til Iron Maiden og Motörhead. Førstnemnde er meir rafinert musikalsk. Når det gjeld nye musikkinntrykk, minnes eg ein gong på midten av 80-talet der ein nabo som spelte Yngwie Malmsteen’s Rising Force på sine ghettoblaster. Eg høyrde Far beyond the sun når eg passerte. Det var eit blendande talent på gitar og her var det berre å gå til innkjøp av plata.

Den første plata var mest instrumental, men skal du slå gjennom må du ha vokalist. Resterande av platene ut 80-talet auka innslaget av vokal og minimerte gitarvirtuosen. Kompromiss er ikkje alltid bra og eg droppa karen.

Sidan midten av 80-talet har mykje skjedd, men skal eg plukke fram ein ting som har vore like revolusjonerande som Yngwie Malmsteen må eg plukke fram Tina S. Ho er på alder med tvillingane mine, men har spela gitar lenge. Dei siste åra har ho teke ein pause frå gitarspelinga for å studere.

Lytt til Ludwig van Beethoven – Moonlight Sonata (3rd Movement). Eg legg ved Youtube-videoen, som skal vere i eitt tak utan klipping og skøyting av andre opptak. De treng ikkje like klassisk, men i det minste nyt talentet: